Isle of Man

Niets is veranderlijker dan het weer wordt beweert, maar op de Skin-Deep is dat de schipper. Tijdens de tocht naar Ardglass zagen we het Isle of Man liggen. Dit eiland was tijdens de voorbereidingen van de reis als alternatief opgebracht. Het is niet ver zo’n 34 mijl dus werd de koers verlegt naar “Man”. We hadden deze beslissing beter eerder kunnen nemen, want nu lagen we dwars op de golven te rollen in plaats van voor het zeetje uit te gaan. Maar er stond genoeg wind om zo nu en dan mee te liften op een golftop en zodoende met gezwinde spoed Man tegemoet te gaan. Een blik in de Reeds leerde dat de haven HW±2 uur open was. Oeps kunnen we wel naar binnen? Want in deze zeegang te liggen wachten is niet leuk. De plotter bracht uitkomst en vertelde ons dat het om 13.20 HW zou zijn. De GPS vertelde ons dat we om 13.02 uur in Peel Harbour zouden aankomen. Dus geen probleem we hebben 2 uur speling en dat moet lukken.

Peel aanlopen met NW wind is vervelend door de hevige golfslag rond de breakwater van de haven. De ingang ligt op de wind. Net achter de breakwater kun je afmeren in 5 m water maar wel bij veel zwel die naar binnen komt. Bij het aanlopen luisteren we meestal even op het marifoonkanaal van de haven. Je weet dan hoe de locals aanroepen en wat het protocol is. Zodoende hoorden we dat de swingbridge over 5 minuten open zou gaan. We roepen de havenmeester op en melden dat we zo binnen lopen. We krijgen als antwoord dat de brug over 5 minuten zal open gaan. Ja dat weten we al maar kun je ook even wachten? Nu zijn dat wel lange 5 minuten want we hadden nog 15 minuten te gaan. Achter de breakwater was het redelijk rustig en we moesten toch nog even wachten tot de vertrekkers er uit waren. Peel harbour is geheel vernieuwd en pas weer open sinds mei van dit jaar. Alles ziet er dus spik en span uit.

De weerberichten voor de komende dagen geven niet veel goeds af. Wind SE SSW 4-5 later 6-7Bf. Nu is het plan om hier enkele dagen te blijven dus we zien wel.

Peel zelf is een soort badplaats maar met niet al te veel voorzieningen. Douglas aan de andere kant van het eiland is een echte stad met alle voorzieningen.

Om wat van het eiland te zien nemen we de bus. Je kunt een Island explorer ticket kopen, waarmee je 1,3 of 7 dagen kunt reizen met alle vormen van openbaar vervoer behalve de taxi. Je bespaard hiermee een hoop geld en kaartjes kopen.

In Douglas stappen we van de bus op de paardentram die over de lange promenade rijdt. Je geniet van het uitzicht in de open tram en het KATTEKLOP, KATTEKLOP,KATTEKLOP van het paard inclusief de geuren die er bij horen.

De tram rijdt op rails dus aan het eind van de rit wordt het paard aan de andere zijde van de tram vastgemaakt en gaat het terug. De tram heeft banken met een verstelbare leuning en die wordt omgezet in de rijrichting net als het paard. De promenade waarover de tram gaat is ongeveer 2 km lang. Na een tochtje heen en terug wordt het paard gewisseld. Op de tram zit een koetsier (of trambestuurder?)en een conducteur die een stop aankondigt met één keer fluiten en het verstrek met twee keer fluiten. Bij ons dus niet meer denkbaar. Ook houd de conducteur de auto’s tegen bij een halte, zodat je veilig kunt uit- en instappen.

Van de paardentram over op de elektrisch tram. De rijtuigen dateren van ver voor de oorlog en alles beweegt,kraakt maar het blijft (nog)in takt. Je kunt kiezen uit een gesloten of een open rijtuig, wat handig is om foto’s te maken. In de bochten maken de wielen een hels kabaal en een paar oordopjes zouden fijn zijn. De tram rijdt naar Laxey. Daar kan je overstappen om een berg op te gaan 2036 feet hoog (±670m)of verder naar Ramsey. Wij gaan omhoog. Een mooie rit door de bergen die eindigt in de dikke mist en een stormachtige wind. We zijn aangekomen in Antartica volgens een Engelse dame. Gelukkig is er een kleine restauratie in het Summit Hotel, waar de kachel brand en de koffie warm is. Een stuk Victoria cake voor de lekkere trek en we gaan met dezelfde tram weer mee naar beneden. Onderweg passeren we een weg waar alles in gereedheid wordt gebracht voor de TT van Man en de autorace. Beneden aangekomen kun je kiezen uit een rit met een klein stoomtreintje naar het Laxey Weel & mine trail of verder naar Ramsey. We kiezen voor Ramsey en gaan in het open rijtuig zitten. Na enkele mijlen wordt het toch wel erg koud en hopen dat de trein zo stopt. Op station Glen Mona stappen we vlug in de gesloten tram. Dat scheelt een paar jassen.

Ramsey is een stadje zoals Peel en we houden een bus aan die naar Peel gaat. Je steekt je hand op en de bus stopt. Geweldig toch zo’n service. Bij aankomst in Peel ontdekken we een mooie supermark en drukken op de stopknop.  Supers daar is T helemaal gek op en moet daar natuurlijk even heen.

We lopen naar beneden het dorp in en nemen bij de Creek Inn een biertje. Er is een verkleedpartij binnen aan het feesten en dat levert veel gezelligheid op. We vinden zelf Hollands oranje in de vorm van een Bavaria leeuw. Blijkbaar overgebleven uit de wereldkampioenschappen.

’s Avonds begint het te regenen en volgens de lokale bewoners is het morgen mooi weer. Ze hebben gelijk. Als we opstaan schijnt de zon maar de wind is er nog steeds en uit de verkeerde hoek. We hebben geen zin om tegen de golven in te gaan beuken bij een windje 5Bf dus blijven we nog een nachtje. Morgen is het vast beter. We hopen op een vlak zeetje, want dan is de kans groter dat we de Basking sharks kunnen waarnemen die hier langs de kust zwemmen en met hun grote open bek plankton ziften uit het water. Ze zwemmen daarbij dicht aan de oppervlakte van het water en je kunt ze aan de grote rugvin en staart waarnemen.

13-07-2009

Het weer is niet wat verwacht werd maar iets minder wind dan gisteren staat er wel. Aangezien je in Peel achter een gesloten deur ligt HW±2 moeten we zeer vroeg op. Om 4 uur loopt de wekker af en om 5 uur kunnen we door de brug over de deur. De deur gaat nl onderwater en ligt op de bodem. Eenmaal buiten de breakwater blijkt er een stevige zuidoosten wind te staan met een stevige zeegang. De zon komt op en plotseling ziet T een rugvin. Een basking shark en nog één en nog één in totaal 11 sharks rond de boot. We zien hun dikken neus en rugvin boven water uitsteken en zo nu en dan een staartvin. Jammer dat het nog zo donker is waardoor we de sharks niet geheel waar kunnen nemen door het water. We zijn dus niet voor niets naar Isle of Man gekomen. 11 sharks is wel heel veel als we de informatieborden op de haven moeten geloven. Er is een gedragscode voor het benaderen. Zo mag je met de boot tot 4 meter naderen en de schroef moet uit. Zwemmen wordt afgeraden maar mag (12 graden) en aanraken weer niet.

Het is moeilijk om hier aan te voldoen want voor naast en achter de boot zwemmen ze rond en we komen daardoor dwars op de golven te liggen. De boot rolt als een gek en het is moeilijk je staande te houden maar het is de moeite waard.

We moeten helaas verder en draaien de boot aan de wind voor 54 mijl hakken. De stroom is ons ook niet gegund en uiteindelijk bleek dat er 63 mijl door het water is afgelegd bij aankomst in Holy Head marina. Holy Head marina  is een ruim opgezette haven waar pontons en boeien zijn. Er is een watersportzaak en kleine winkel waar bijna niets te verkrijgen is, dus moet je een lange wandeling maken naar een dorp. Een grote super is niet echt op loopafstand. Ook GSM werk soms niet en draadloos internet helemaal niet. In het havenkantoor is WIFI en een PC gratis beschikbaar.

Verder naar het zuiden zijn geen havens anders dan ankerplaatsen op de route dan Milford Haven. Dat is een afstand van ±130-140 mijl. Overwogen wordt over te steken naar Ierland en dan weer terug. Met deze zuid-zuid-oosten wind een redelijke optie met havenfaciliteiten in het vooruitzicht. Wordt de wind West dan hebben we de wind mee terug naar de Engelse kust.

We zien morgen wel wat we doen en hoe de zeegang is. De weerberichten zijn het niet met elkaar eens en uitgaande van het ergste staat er vrijdag een near gale wind bij Lands End.